امروزه بیش از ۷۰ درصد از جمعیت ایران در شهرها زندگی می‌کنند، این نسبت در دهه ۱۳۵۰ کمتر از ۵۰ درصد بوده است و برآوردها نشان می‌دهد با روند فعلی رشد جمعیت، سهم شهرها تا سال ۱۴۲۰ به ۸۶ درصد از جمعیت ایران خواهد رسید و با این اتفاق تراکم جمعیتی شهرها بیش از پیش افزایش خواهد یافت.
دو عامل در افزایش تراکم جمعیتی شهرها نقش داشته است:
۱_مساحت محدوده شهرها به دلیل ضابطه «جلوگیری از افزایش محدوده شهرها» در سال ۱۳۷۸، افزایش کمی داشته و در برخی موارد نیز نسبت به دهه‌های گذشته کاهش یافته است.
۲_ طی دهه ۹۰ روند تراکم در پروانه‌های ساختمانی صادر شده افزایشی بوده و به منظور افزایش عرضه مسکن، مجوز افزایش تراکم ساختمانی به سازندگان اعطا شده است.
این دو علت معایبی همچون افزایش بار ترافیکی، برهم خوردن تعادل زیست‌محیطی، کاهش کیفیت زیست شهری، آسیب‌های اجتماعی و افزایش هزینه خدمات شهری را برای شهرداری‌ها در پی داشته است.
با وجود این، راهبردهایی برای بهبود این وضعیت وجود دارد:
۱_تعیین و توسعه مناطق جاذب جمعیت مبتنی بر ظرفیت‌های صنعتی، کشاورزی و گردشگری
۲_برنامه‌ریزی هماهنگ میان طرح‌های کلان تامین مسکن با آمایش سرزمینی و تهیه طراحی منطقه‌ای برای کلانشهر تهران
۳_افزایش محدوده شهرها و روستاها در نقاط قابل بارگذاری جمعیت جهت ایجاد شهرک‌ها و محله‌های جدید
۴_جلوگیری از افزایش تراکم ساختمانی در داخل محدوده‌های فعلی شهرها
نظر شما